چهارصد و شصت بار

مسخره ست اما روزی چندبار جلوی آینه لباسم رو بالا می زنم و ب جای دردناک و قرمز و متورمش نگاه می کنم و تو دلم تکرارِ خواهش می کنم خوب شو، خواهش می کنم قضیه رو گنده نکن، خواهش می کنم بهم رحم کن، خواهش می کنم..

مسخره ست همه چیز. اینکه انقدر بترسم. اینکه اگه بخواد واکنشی جدی نشون بده باید قبول کنم که همه چیز تمامِ. سیستم ایمنیِ افسارگسیخته ی من. بدنِ متفاوتِ من. از کاه کوه نساز. زخمی ک تا آخر باهام بمونه نساز. دکتره گفت تاثیر کورتن ها موقتیه. با من این کار رو نکن.دوباره نه..

پروانه ای در باد

تمام روز با منه.. ب همراه بقیه شون. گذاشتم ک یروز بیام و یادم باشه چی گوش می دادم..

لیست دانلود این هفته م.. ربکا هیچکاک. دومینو کیرا. دختری با گوشواره مروارید کالین فرثِ زکسی. مرثیه ای برای یک رویا.. بریجیت جونز...

تنها راه بند اومدن خون اینِ ک اونقدر ریخته بشه تا بند بیاد. تا کم بیاد. تنها چیزی ک یاد گرفتم این چندسال این بوده ک حال باید بد و بدتر شه. و دوباره بدتر. و کمی بیشتر بد. و باز بد. اونقدر ببره بالا ک فکر کنی همه چیز پس اینِ. همه چیز همینه. بعد اون بالا، اونقدر فشرده بشی ک بی حال از اون طرف بیفتی پایین. تو یه کرختیِ تعریف نشدنی. برای هر کسی متفاوته. قرار نیست مال هممون یک شکل باشه. مثلا من اینجا رو دارم. ک بیام بنویسم افتضاح و مضحک و گمم و اونقدر ادامه بدم و جلو برم تا ببینم تمام ادجکتیوها تمام شده.

بعد یهو مامان مثل الان با ظرف لیموی پرپر شده میاد تو و لبخند می زنم بهش و صدای ویولن رو کم می کنم. و ب خودم میگم برای امروز کافیه. فردا شاید صفت جدیدی ساخته شد. برای امروز کافیه.

و پاشم ببینم نه. همیناست.

و حس کنم حالم خوب شده.