And the last thing at night

اینکه بخش بزرگی از روز و شب مودم رو خاموش می کنم، کتاب می خونم یا فیلم می بینم، یا لباس های تا شده رو باز می کنم و دوباره می بندم و لیستی از ورب ها ب همراه پست پارتیسیپل هاشون می نویسم همه تلاش های ضعیف و در حد بضاعت برای مثل بقیه نبودنمه. میمیرم برای داشتن عکس های سیاه سپید جدیدی ک صورت ندارند آدم ها، ک سایه ها نقش بزرگی دارند، ک تاریکِ.. هزاران دارم اما هنوز کافی نیست. هیچی این روزها کافی نیست. تو کافی نیستی. و لحظه ای ک ب این فکر کردم ک کاش جور دیگری بودی، فهمیدم ایراد کار کجاست. فاجعه اونجاست ک آرزو کنی کسی، طور دیگری بود. و فاجعه این جاست. و خیلی وقته می دونم اما .. امید لعنتی ترین چیز توی دنیاست. وادارت می کنه ب چسبی ب چیزی ک می دونی باید رها کنی. و شاعر گفت:

چسبیده ام ب تو

ب سان انسان به گناهش..

و این رو برای من گفت. برای من و بزرگترین گناهم. چسبیده ام ب تو... هنوز آرزو می کنم جور دیگری بودی و من ب تصویری محو وابسته نبودم. و گذشت روزهایی ک فکر می کردم از این بدتر نمیشه. میشه. فکر ب اینکه ب فاک تر از این نخواهیم رفت چیزی نیست جز خودخواهی و ساده لوحی. بدتر از این ها در پیشه. گت ردی...